به ملاقات شهدا برویم چرا که آنها زنده اند در بهشت ابدی آرامیده اند

شهدا شمع محفل بشریتند

ظریفی جایی می‌گوید: «زخم‌هایم به طعنه می‌گویند که دوستانت چقدر بانمکند...!». بر این اساس گزافه نیست که بگوییم حکایت دوستی ما با شهدای والامقام نیز از جنس همین گفتار تلخ است؛ چه آنکه گاهی در خمودی و رخوت روزمرگی‌هایمان با تلخ کرداری‌ها، نمک می‌گذاریم بر زخم‌های شهدا. این نمک پاشیدن بر زخم‌های شهیدان، آنگاه آشکار‌تر می‌شود که بیانات مقام معظم رهبری ـ دامت برکاته ـ را در دیدارشان با جمعی از خانواده‌های معظم شهدا در سال ۱۳۸۶ بازخوانی کنیم؛ آنجا که معظم له می‌فرمایند: «نگذارید غبارهاى فراموشى ـ که عمداً گاهى این غبار‌ها را می‌خواهند بر روى این خاطره‏هاى گرامى بپاشند و قرار بدهند ـ روى این خاطره‏هاى گرامى را بگیرد، زنده نگه دارید. مسئولان هم بایستى این کار را بکنند. مسئولان بنیاد شهید هم موظفند؛ مسئولان دستگاه‌هاى دیگر دولتى و عمومى هم وظیفه دارند».                              

         راستی! باور ندارید؛ «شهیدان زنده‌اند؟!»

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامى‏ در دیدار با خانواده‌های شهدا، ایثارگران و جانبازان 1386/2/27

           

بسم ‏الله ‏الرّحمن ‏الرّحیم‏

براى من افتخار و شرف است که در جمع خانواده‏هاى معظم شهیدان و بازماندگان افرادى که برترین عناصر انسانى زمان ما بودند و در جمع جانبازان عزیز که شهیدان زنده‏ى دوران ما هستند، حضور پیدا کنم. 

خانواده‏ى شهیدان و ایثارگران از نظر تأثیر و ارزش رفتار و حرکت، فقط با خود شهدا قابل مقایسه هستند؛ با هیچ قشر دیگرى در انقلاب، این مجموعه قابل مقایسه نیستند. ارزش آن مادران و پدران، آن همسران و فرزندان و بازماندگان که حرمت خون شهیدشان را حفظ کردند و خودشان با صبرشان، با گذشتشان مظهر دیگرى شدند از فداکارى در پیشبرد اهداف انقلاب، این است که یکى از مؤثرترین و نقش‏آفرین‏ترین عناصر کشورند. نمیخواهیم تعارف کنیم یا خوشامد بگوئیم؛ میخواهیم حقیقت مطلب آنچنان که هست، روشن شود.
یک ملت با آرمانهاى بلند و اهداف مقدس و والا در مقابل جبهه‏ى وسیع دشمنى‏هاى کینه‏توزانه، براى رسیدن به این هدفها و آرمان چه کار باید بکند؟ جز همت، جز عزم راسخ، جز ورود در میدانهاى خطر، جز خطرپذیرى و آمادگى براى رویاروئى با حوادث، کار دیگرى میتواند بکند؟ و ملت ما این کار را کرد. ملت ما به دنبال آرمانها و هدفهاى والاى انقلاب اسلامى در مواجهه‏ى با دنیاى نکبت‏بار کفر و استکبار و کین‏توزى‏هاى قدرتهاى سلطه‏طلب شرق و غرب حرکت کرد و عزم راسخ نشان داد. مظهر این عزم راسخ در یک دوره‏ى طولانى، همان جوانانى بودند که به تعبیر توصیف کننده‏ى شهدا کربلا «لبسوا القلوب على الدّروع کأنّهم یتهافتون الى ذهاب الأنفس»؛ دلها را بر روى زره‏ها پوشیدند و به استقبال خطر رفتند؛ عاشقانه وارد میدان شدند و جان گرامى و عزیزشان در مقابل آن آرمانها در نظرشان کوچک شد. با چنین عزمى، با چنین اقتدار معنوى و روحى‏اى رفتند و در میدانها ایستادند. مقاومت آنها توانست زانوى جبهه‏ى متحد کفر و استکبار را خم کند، او را از پا در آورد و از میدان خارج کند. این کار را جوانهاى ما کردند.